die Moukissie

2008-03-17 ‘n Gedagte Alleenmandaat 2.3

Ek het probeer. Dié is die derde probeerslag tot ʼn Gedagte waarmee ek in ʼn opvolg tot “Alleenmandaat” van die terugvoer wat ek gekry het, wil aanspreek. Dit mag dalk na ʼn té kort antwoord klink, maar sonder om ʼn jong tesis te skryf wou ek net ʼn idee gee tot die goeters wat roer en ek wou graag binne die perke van die Gedagtes hou.

Ja, as jy nog nie “Alleenmandaat” gelees het nie gaan die res van hierdie Gedagte jou moontlik ʼn bietjie verwar.

Een terugvoer wil ek met julle deel:

Vraag is hoekom dit so is.

Die Jode en Moslems glo jy moet die regte ding doen om in die hemel te kom. Christene glo jy moet die regte ding glo – dubbele glo!

As mens sê dat glo is om jou hoop te stel op iets wat moontlik nie waar is nie (lees dit ʼn paar keer voor jy my hieroor aanvat) dan maak “die regte ding glo” dit nogal vir mens moeilik. As ek dit rêrig, rêrig glo (party mense sê “ek weet dan”, maar dan is dit nie meer geloof nie, maar kennis), dan wil ek kerk toe gaan uit dankbaarheid (dankie Calvyn). Maar sê nou net ek glo net ʼn bietjie, dan moet ek eerder ʼn paar goed doen, want dan lyk dit darem of ek glo, want as ek nie glo nie gaan die gemeenskap (van die gelowiges) my weggooi en wie gaan my dán begrawe?

Ek stem saam, lees dit eers ʼn paar keer en dink mooi voor jy reageer.

Ek het.

Dit het my aan ʼn gesprek oor die internet herinner waar ʼn vriend van my in ʼn debat gewikkel was en my toe genader het om uit te help. Sien, die ander party het gedink God was onregverdig om vir Adam en Eva te staf vir wat hulle gedoen het. Jip, slaggereed het ek my beste roere uitgehaal en ʼn goeie verweer geloots.

My vriend het daarop geantwoord: “… die probleem kom in wanneer jy net van die ander kant die saak kan benader (vanaf buite ‘n verhoudingsperspektief) …” Aldus, hoe verduidelik jy vir ʼn dowe persoon wat ʼn simfonie is?

ʼn Godsdiens. Georganiseerd om ons lewens te organiseer … ?

Op die trappie voor in die ouditorium. Dis stil.

Hier en daar het die mense goeters vergeet of net agtergelos. Ek weet dit want tussen die banke lê sleutels, notaboekies en selfs Bybels. Een het terug gekom, ʼn bietjie tussen die stoele geloer … haar gesig blom en sy trippel tussen die rye deur, tel die sakkie op en huppel uit. Weer is die ouditorium stil.

NEE, stellig nie. Die bordjie af in die straat is al verroes, jy weet, daai een wat “STILTE: KERK” gesê het. Hoekom ons Hom nog op enige ander manier probeer voorstel as in terme van ʼn verhouding verstaan ek nie meer nie. Hoekom dit stil moet wees weet ek ook nie, Hy sluimer mos nie? En die elemente het dit mooi vir die bordjie geleer.

Ek dink nie dat dit dubbele glo is nie. As ek die geskiedenis reg verstaan, het ons maat Mohammed kontak met beide Jode en Christene gehad. Hy was iets soos ʼn handelaar en het redelik rond getoer. Gedurende een van daardie reise het hy ʼn Christen-kluisenaar leer ken. Dalk sou ʼn gemeenskap ʼn groter indruk gemaak het. Hy het ook maar soos Gandhi seker ʼn wip gevang met die christene en jammerlik HOM nie leer ken nie. Ek het nog altyd gedink dis makliker om vir mense reëls te leer as om insig op een of ander manier by hulle in te skerp. Ek dink dis hoekom hy seker aanklank by die Jode gevind het en toe sy wettiese lewenstyl geskep het wat ander wil (?) volg. Jy weet, daai een waar jy nie één diens mis nie, bid en lees en soos enige goeie besigheidstransaksie verdien jy iets aan die einde van die dag. Geen wonder die Jode en Moslems kan so geld maak nie …

Ek kan nie verhouding hê met reëls nie, ʼn wet “my liefie” noem nie. Daar was ʼn geleentheid in die woestyn, langs die berg Sinai in die OU TESTAMENT waar DIE EEN WAT ALLES GEMAAK HET, Sy volk nader geroep het en met hulle ʼn ONTMOETING wou hê. Hartseerstorie kort: “Spreek u (Moses) met ons, dat ons kan luister; maar laat God nie met ons spreek nie, anders sterwe ons …”

Hulle bly toe maar op ʼn afstand. Net soos die outjie daar oorkant op die dansvloer bang is om die meisie vir ʼn rondte op die vloer te vra. Kyk hy op ʼn afstand, niks nader aan ʼn verhouding met haar nie …

Die trappie is hard. Die skil van ʼn leë lokaal oorweldig my. Híer is niks nie. Weet ek, vra ek, pleit ek … bewonder ek.

So hoekom kom ék nog? Maklik. “Hoe staan die saak dan, broeders? Wanneer julle saamkom, dan het elkeen van julle ʼn psalm of ʼn lering of ʼn taal of ʼn openbaring of ʼn uitlegging—laat alles tot stigting geskied.”

Want nie net staan ek in verhouding met die Skepper nie, maar ook met die skepping. Skaar ek my dus nog by ’n gemeente, waar ek nie meer kom om aan te sit vir spys en drank nie … nee, ek wil nou na die kombuis gaan waar ek iets kan voorberei sodat wanneer mense kom om met die Skepper te ontmoet daar ’n maal sal wees om te nuttig. Want sien, Hy klop mos nogal aan die kerk se deur in Openbaring 3:20.

Dis ʼn verhouding, nie ʼn organisasie nie. Dis ʼn vriendskap, nie net bloot ʼn hoop nie.

Staan ek by ʼn roudiens, sy kom oor na die happie tafel en kry ʼn koeksister. Dit was die eerste keer in baie jare dat sy in ʼn kerk was … mense het seker maar nodig om in iets te glo … jy weet, om hoop in iets (?) te hê … nie sý nie.

HY kom aangestap, sit langs my en kyk ook uit oor die leë stoele.

“Kom ons gaan na jóú huis toe …”