die Moukissie

2008-04-28 ‘n Gedagte Frustrasie

My ma verjaar en ek is op soek na ʼn DVD vir haar. Eintlik eenvoudig, ek het heel “toevallig” die een waaroor sy dol sal wees op ʼn rak in een of ander musiek winkel gesien… ek kan net nie onthou watter een nie … hiehie. Gelukkig is ek nie bang nie aangesien ek nie vreeslik deur die winkelsentrums dwaal nie kon dit net een van twee gewees het. Brooklyn wen. Op die bromponie rits ek gou net na middagete na die sentrum toe om die DVD op te tel.

Ek fynkam die rakke, vreemd genoeg is hulle anders gerangskik maar die etikette is dieselfde. Sy kyk op die rekenaar en sê verveeld: “Jammer meneer, hy’s uitverkoop.” Flip, daar was ʼn rak vol, regte winkel maar die verkeerde sentrum?

Déjà vu op die uitverkoping.

Brom-brom stap ek terug na my ponie toe, die tyd stap ook aan. Menlyn. Mens kyk nie terug as jy daar was nie, Lot se vrou was genoeg voorbeeld vir my en ek kyk ook sommer af as ek soontoe gaan.

Op pad soontoe kom die déjà vu my koggel. Dis weer daardie tyd van twee jaar gewees en ek wil dit sommer ook lys as kalenderpes van ʼn meer tegnologiese aard. Dus kry mans dit ook. Dit begin met jou biologiese klok wat jou allerhande spesiale aanbiedinge laat sien, jy staar ook soos jong verliefdes deur vertoonruite om die pryse raak te sien – net nie op soek na ringe soos die paartjies nie.

Ek het dus al redelik navorsing begin doen oor die nuwe toestel en my gunsteling ontdek. Die één wat die res uitstof as dit kom by oulike goetertjies wat my ogies laat glinster. Hy is so “op-die-kop-reg” dat ek sommer persoonlik verantwoordelik voel vir sy ontwerp, man dis mos nou my tipe foon die! Die prys het my laat hik.

Ek het toe nie lank gesoek om een te kry wat meer aanpasbaar is vir my tipe lewenstyl nie, ook ʼn oulike toestelletjie. Ek reken met die kontrak wat ek het sal ek nie té veel hoef in te betaal nie. Dit was ook nie lank nie en dáárdie kortboodskap kom van die diensverskaffer af: “Goeie dag! Dit is weer tyd om op te gradeer. Kom gerus in na ons Hatfieldtak toe dat ons jou kan help om die beste foon te kies.” Gmf, ek weet klaar, dankie.

“Hallo, um ja ek is hier om my nuwe foon te kry.” Sy sal nou met my wees.

My kontrak is steeds ʼn bietjie lig in die broek, ʼn eufemisme as ek al ooit een gesien het. Stap ek uit met ʼn boekie in die hand, bly ek kon die voordeur gebruik – het seker nie meer uitgang vir die bywoners nie.

Gooeed, kom ons ondersoek dié opsies: Die eerste helfte van die menu is ietwat aan die kindertafel en die tweede helfte vir filantrope. Die middelweg is glad nie geel nie, ek wonder of hulle al van kleurskermpies gehoor het. Dis kommunisties!

Terug op die internet. ʼn Oulike een, bietjie volksvreemd vir my smaak maar ek is jonk en bereid om kanse te vat. Na ek met ʼn paar vriende gesels het, is die vreemde soos ou kennisse en vlam my hoop weer op dat die ou nommertjie eintlik alles kan doen wat ek wil. Tweede staan die bekende fabrikaat maar met ligjare verskil in tegnologie. Ek is wel ewe gemaklik met beide se inbetaalprys.

Paraat terug by kliëntediens – ek het my NUWE foon kom haal.

Jammer meneer, hy is ge’discontinue’ … ek dog eers sy vloek my in Brits.

Afgesê tog desperaat: “Maar julle adverteer hom nog …?” Ek dink hulle het op die vorige spanbou-staaldraad-kamp-vir-poppies-in-kliëntediens die res van die gesprek by haar ingedril, laat in die nag wakker gemaak en sonder kos laat gaan tot hulle dit foutloos kon sê … wag, ek moet luister, iets van … “ons kan hom vir meneer bestel?” JA, aster! Waar teken ek?

Sy praat toe van die meer bekende fabrikaat.

Hulle gaan dink ek steel die boekies, dié dat ek elke keer druipstert met een uitloop. Internet. Het jy geweet dat jy AL die dienstakke van Vodacom in Gauteng se telefoonnommers op een werf kan kry, nogal in ʼn tabel. My gesonde rede weier toe dat ek elke tak in Transvaal bel – dis net ʼn foon.

Van Strubenstraat tot die verre ooste se Boulevard bel ek toe elke tak: “hallo, ek is op soek na die TyTN … ja!, um, nee nie nr II nie …”

Ek is nogal dankbaar vir die Telkomlyn, my kontrak is hoeka te lig … “Wat? Jy kan hom vir my bestel?” – in Brooklyn. “NEEE! Ek soek nie die TyTN II nie, kan jy EEN, nommer 1, vir my bestel??”

Ek bel toe Maandag die dame van Woodhill terug, maar hulle bergingstore het hom ook nie.

Eintlik is ek al laat toe ek na skemer weer deur die poorte van Gomorra ry, kry my betaalparkeringkaartjie en sommer ʼn goeie staanplek ook. In der haas op pad in vang my oog iets in New World se vertoonruit …

Ek was amper laat, maar met genoeg tyd om ʼn sekonde lank te kyk.

Later op pad uit bevestig ek net weer, jip, daar is hy in die vertoonvenster. “Hallo, ek sien julle het die TyTN in die ruit en …” Was dit maar die eerste keer wat iemand dit gesê het. “Jammer meneer, daardie is ʼn fopfoon ons het hom nie meer in voorraad nie.” maar? “Ja, ons kan hom vir jou bestel.” JAAA! Hoe lank gaan dit neem? “Meneer, ons gaan hom nie voor enige iemand anders kry nie.” Wat vir ʼn antwoord is dit? Goed, maar wanneer skat jy sal julle die TyTN kan inkry? “Laat ek gou vir jou kyk.” Die Lamaze klasse skop gou in, ek tel mooi en haal diep asem.

“Meneer, ons kry die TyTN II seker in dié week nog in.”

Nodeloos om te sê het ek myself skaflik verskoon.

Ek sal maar die getroue en bekende fabrikaat neem, ek was nog nooit met enige van sy voorgangers teleurgesteld gewees nie.

Hatfield op die lyn. “Jammer meneer, ons het nie voorraad nie …”

Na ‘n flinke besoek aan die werf waar ek elke 012 op die lys al gebel het spoor ek hom in Brooklyn op. Ek stap Vrydag uit met ekstra geheue, ‘n sakkie en al. Nogal hulle laaste een ook.

Intussen het ek ‘n lewendige opname, so die 16 uur laai van die battery gaan stil-stil verby. Teen Sondag flikker die skermpie aan. Oulik. Hy vries drie keer in ʼn ry. Internet toe. Opgradeer en installeer als wat nodig is.

Déjà vu.

Die TyTN is nog steeds in die vertoonvenster, maar dié keer loop ek verby. By die groot CD winkel aangekom staan jy in die ry voor jy iets soek, want die ry loop by alles verby. ʼn Gawe dametjie help my om die DVD op te spoor. Nie die winkel waar ek hom oorspronklik gesien het nie – darem dieselfde prys.

Weer tuis lyk dit of ek die Trojaanse Durban July* wen toe my nuwe foon lui.

Vodacom Kolonnade: “Meneer, ons het die foon waarna jy gesoek het …”

Ns: Kolonnade het toe die foon waarmee ek die oproep geantwoord het, maar nie die TyTN een nie.

* In die tussentyd het ek ʼn virus op my rekenaar gekry, soos die film waarin Pitt speel, het dié ou perd van Trojaanse aard gulhartig ʼn week lank vir my en ʼn paar jagprogramme gelag.