die Moukissie

2009-01-17 ‘n Stofpad Gedagte_02 Loop

“Kyk, ons het hier groot geraak …” Die hande wys asof hulle aan iets vat wat die gedagtes nog vars kan voel, vir ʼn oomblik speel die verlede in sy oë af en wonder ek wat hy sien. Die huisie was van klip gemaak en net die modder en klei tussen die klippe onthou hom van kindsbeen af. “Die draadloos het hier gestaan en die six volt batterie sommer hier langs die muur.”

Ons het nog vir ʼn rukkie tussen die beelde van sy verlede rondgeloop, staaltjies onthou en aan klippe gevat wat dekades terug nog huis was. “In die somer is dit té warm hier dan loop vat ons die skape na die ander plaas toe en dit neem gewoonlik so sewe dae. Anders as vandag kon die skape wei al die pad, maar deesdae ka’ mens dit nie meer doen nie …”

Dis ʼn ander wêreld dié, een wat genadeloos koud én warm kan word. Mense wat hier woon lyk of hulle langer leef, vat nou maar vir oom Willem, hy is 70 jaar oud en het vir ons vertel hoe hulle as kinders hier in die kliphuisies gewoon het. Dit vertel hy vir ons terwyl hy knap in die veld rondstap, selfs goeters uit sy voor-verlede kom helder te voorskyn en dans teen die rante. Ons hoor die ossewaens kreun en sien hoe die wiele teen die rante af skommel.

Mense hier ‘loop’ doen dinge en ‘raak’ groot. Dis dalk hoekom hulle so fiks is, self as hulle praat wemel die woorde in die ‘R’ wat brei en prentjies inkleur terwyl hulle praat. ʼn Man het die een dag grof gevloek en selfs dit het vir ʼn oomblik tussen die ander woorde mooi geklink.

Die Karoo het ʼn ander plek geword, een waar ek nou darem ʼn paar gesigte al ken en die landskap nie meer so gewetenloos lyk nie. Ons spore trap skaars merke in die stof van ʼn plek waar mense geslagte terug hul stambome tussen die berge kan plot. Hulle vertel van oumas en grootjies wat “kyk, in daardie huisie het hulle gebly en die Engelse se laer was net om die draai.” Dit voel soos gister wat die gevegte nog hier tussen die koppies gewoed het en met ʼn bietjie mooi soek kan jy dalk van die doppies ook optel.

Dis ʼn landskap wat deur sy mense leef en so kom kleef die plek jou aan. So, waag dit om deur sy stof te kom loop en stil te raak.