2010-08-23 ‘n Gedagte Aanstap Rooies_00_in_lyding
“… daar is 4 gaatjies oop op die Visrivier stap, 7-14 Augustus …”
– SMS uittreksel
Ek is in Durban, het pas teruggekom van die Kaap af en gaan binne ‘n paar dae terugry Pretoria toe. Dié uitstappie het nogal onverwags gebeur; ek en my broer het mekaar op Kaapstad Internasionaal ontmoet en na ‘n bietjie rits en kuier, saam teruggery Durban toe. (Dit is die verkorte weergawe van die kort weergawe …)
Dis 08:54 ‘n maand voor die tog deur die kloof daar in Namibië toe ek die SMS kry en eintlik wou ek net Franszo (vriend soos ‘n broer) se reaksie toets, so toe stuur ek bogenoemde SMS aan … Toe hy gretig instem, het ek gewonder of hy net my reaksie toets …
“Daar is vissies in die water …”
My pa het my op my eerste staptog saamgevat. Ek was klein. My “rugsak” was eintlik ‘n gedoente waarmee jy ‘n kind kan abba, die tipe waar sy bene deur twee gate onderin uitgesteek het en as jy ‘n prettige hoed op sy kop sit behoort hy nogal houtgerus die wêreld kan bekyk. Hy het van ‘n “buiteraam” gebruik gemaak om die sak in plek te hou sodat die kind netjies op jou rug kan pas. Ek het onlangs een Saterdagoggend heel toevallig ‘n soortgelyke een by die Boeremark gesien.
‘n Aanpassing of twee later het ek my eerste eie rugsak gehad en al het net my kussing en slaapsakkie daarin gepas het hy volgens my net soos my pa se rugsak gelyk. Ook blou met ‘n buiteraam en al.
“… kyk hoe swem hul rond…”
My pa sê dat “as jy die Vis stap, dan gaan jy terug in tyd” en vir iemand wat van klippe verstaan soos sommige tannies van hoede en winkelsentrums verstaan, het ek nogal gehoop dat hy sou kon saamgaan. Dit was dalk gepas dat ek toe met ‘n buiteraam rugsak gestap het, gelukkig twee generasies later van die eerste een wat ek besit het, tog ‘n goeie aanduiding dat die modes in stapkultuur redelik verander het van my vorige ervaring met dié betrokke sak.
Nietemin is ek en Franszo nie sommer bang nie en het ons alles in ons sakke gekry wat nodig sou wees vir die ondervinding.
Jag
Van al die basiese elemente van oorlewing moet mens nie kos agterweë laat nie. Ek was al ‘n paar keer met werksopnames in die knyp in dié area en aangesien daar nie plek is vir ‘n yskasjag* nie moet mens maar van ander tegnologie gebruikmaak. Ek wonder nogal wat ons voorouers sou sê van vriesgedroogde etes? Ek sou nou nie die res van my bestaan op dié goeters alleen wou vertrou nie, maar het kans gesien om die gemak daarvan vir vyf nagte te geniet.
1. Sny sak bo oop met Leatherman. (As jy wil skeur doen dit versigtig, anders spat alles die hele wêreld vol en moet jy ‘n uitkenningsparade doen om agter te kom watter van die goeters op die grond is vriesgedroog en watter is net dooie insekte of takkies …)
2. Gooi kookwater in en herverseel.
3. Wag 10 minute.
4. Eet bobotie.
Kuite
Uit die aard van die kommunikasie en die feit dat net ‘n uitgesoekte minderheid bevoorreg was om die volle visuele impak in lewende lywe kon beleef, voel ek nou in my beskeidenheid genoop om wel iets van my fisieke samestelling te sê. Om nou nie té breedvoerig te wees nie, gaan ek my beperk tot net die nodigste van feite.
In voorbereiding vir ‘n tog deur die onherbergsaamheid van een van Suidelike Afrika se natuurwonders en met die beskikbare tyd in ag geneem het ek my sukses eerder berus op genetiese erfenis as op oefenprogramme. Dis waar ek waarlik dankbaar is vir al die (kinder) jare wat ek met net my fiets moes kom waar ek wou wees. (Moet nou nie simpel wees nie, ek kon darem in die motor saamry as my ouers met vakansie gegaan het.)
Van die bobene gaan ek min sê omdat ek juis hulle met ‘n kniebroek bedek het, my knieë het onderskeidelik een blou en een wit bedekking gehad vermom as ondersteuningsbande en my enkels (in sekere kulture ‘n sensuele liggaamsdeel) was genoegsaam met kouse en weermagstewels bedek. Maar my kuite. Dié was oop vir die wêreld om te sien.
Dit het wel ‘n paar dae geneem voor die glorie van my genetiese erfenis aandag sou trek.
Eintlik was ek verlig dat mense nie te veel klem daarop gelê het nie in vrees dat medestappers selfs dalk nuwe inhibisies sou ontdek. Tog het die manier waarop van die susters na ‘n paar dae “kyk sy kuite!” uitgeroep het, my bietjie laat onrustig voel oor die manier wat hulle** ontbloot was. Dit het my egter diep begin kwel toe van die broers begin aanmerkings maak…
Kreef
Kreef wat gaar is, is nie net rooi nie, dit wil soms voorkom of daardie rooi glinster. So, na ‘n paar dae in die kloof het ek gesorg vir die Kreef in die Visrivier. Die vorige keer toe my kuite gekreef het was dit in bloedige Januarie op ‘n treinspoor net buite Ceres. Wat hierdie geval anders gemaak het was die Wit voete en Wit knieë en Wit bobene wat die hele gedoente beklemtoon het. Genadiglik is daar nie permanente skade nie en met die gulhartige hulp van twee fisioterapeute wat allerlei salfies gesmeer het, het ek nou twee koffiekuite wat bietjie skilfer …
… word vervolg …
* Yskasjag: Mans is redelik goed in die area. Jy maak die deur oop en met die geduld van ‘n gesoute jagter staar jy in die vêrte tot jy die ritsel van prooi gewaar. Dit help soms om ‘n kinderlike geloof te hê dat daar meer in is as wat jy daarin gesit het en om dan dieselfde area gereeld fyn te kam, juis om seker maak niks ontbreek jou waak nie.
**Die kuite natuurlik!
die Moukissie 