die Moukissie

letters – my little black children running wild in the world …

Archive for the tag “2010”

02 Nov 2010

2010-08-23 ‘n Gedagte Aanstap Rooies_02_pylvak

Ons het vanoggend uit Kuruman vertrek, al vier van ons. Die rugsakke het saam met ‘n nuwe vriendin terug gery en die getroudes het gemaklik gesit. Al het ons ‘n paar gesprekke gehad wat mens kan laat dink dat die wêreld se probleme opgelos is, het die avontuur van terugry nie heeltemal ingeskop nie … dis eintlik ‘n rare ervaring.

Pretoria bly mooi, dit is altyd lekker om die stad uit die verte te benader. Vandag kom ons uit die weste en die geboue lyk indrukwekkend. Dit is Sondag.

Met dié dat die eerste geboue om ons toring en ek moet opkyk, ver na bo, om die blou lig te sien. Omhels sy my. Gaan my oë toe. Ervaar ek weer daardie bekende klem en meteens spoel die afgelope week se gebeure weer deur my wese en onthou ek daardie eerste keer toe ons op ‘n sandbank teruggekyk het en die klowe ons omhels het. Ure vroeër was die vlaktes agter ons en sug die aarde weg om die spilpunt van ‘n silwer lyntjie doer onder …

Die reis het eintlik met daardie eerste SMS begin en nou, nou dat ons hier op die rand van ‘n diep dalkloof met steil wande staan, kan ons nie meer omdraai nie.

Ek en Franszo het ‘n dag voor die ander deurgery – eintlik het ek gedink daar gaan meer mense wees met dié idee, helaas nie en net voor donker die dag voor ons begin stap, het van die eerste medestappers in Ai-Ais begin arriveer. Van ons het darem al soortvan by ‘n vergadering voor die tyd ontmoet en sommige was reeds kennisse, tog het ek seker meer as die helfte van die mense glad nie geken nie.

Ek het soms ‘n uitdaging met die onthou van name. Dié wat my ken kan al die tekens onderskei sou ek daardie oomblik die naam vlugtend in my gedagtes beleef. So, ek maak assosiasies – dit help … soms.

Maki was maklik, dink “Sushi”. Haar vriend se naam is Henk (hulle hou hande vas en maak ogies vir mekaar) beide Maki en Henk het k’s in hulle name (onthou dit!). Maki het ‘n rubber hoender saamgebring, ek en die hoender het nie juis gesels nie maar ek dink sy naam is Hoender (maklik genoeg). Hoender kom saam, soms agter op Maki se sak en soms dra Henk hom. Ek is eintlik nie 100% seker hoekom hy saamgekom het nie, maar Hoender lyk super op foto’s. Henk se duur stapskoene is kort voor die tog gesteel, so hy loop met ‘Converse’ ‘sneakers’. Ek kan dink dat geharde stappers vies sal wees dat Henk so goed gedoen het met wat sommige mense sal bestempel as ‘winkelsentrum pantoffels’. Hy doen animasie en ander media gefokusde werk in die Kaap terwyl Maki kuns veroorsaak en ‘n krale winkel in Pretoria het.

Magdel het ek darem van sien en ander skrams ontmoetinge geken. Ons het ook gemeenskaplike vriende. Sy doseer kuns en veroorsaak skilderye. Ja, ons was nog op pad af die eerste dag van die tog en terwyl ander mense na hulle asem snak (party omdat dit so mooi is en ander omdat hulle bloot net uit asem was) het sy argeloos kwassies, ‘n verfbordjie en houertjie water te voorskyn gebring en ‘n landskap geverf. Niks vreemd daaraan nie. Sy was ook so gaaf om uit rooi en blou velt lap vir ons almal (29 stappers) vissies met geel knoopogies wat met daardie klein kopergeel doekspeldjies kan vassteek, te maak. Ek het nou nog myne.

Voor my het Elaine soms gestap. Sy het ‘n kettie agter aan haar rugsak vasgemaak en twee Smurfs soms saam met haar kamera te voorskyn gebring. Haar vriendin het vroeër die jaar ook dié roete gedoen, ook met twee soortgelyke Smurfs byderhand en strategiese foto’s van dié animasie karaktertjies afgeneem. Otto het ‘n plastiekpyp by hom, dit het my ‘n oomblik geneem maar ek het wel tot insig gekom dat dit niks anders as ‘n visstok daar binne in is nie. Dit is immers die VISrivier!? Hy het sommer by die eerste watergat al ietsie uitgetrek. Daniel, wat ek darem al ‘n paar jaar ken en ons het saam geswot, het ‘n toilet saamgedra. Dink: opvoustoel sonder rugleuning met wit toilet ring en deksel. Jy grawe die tradisionele veldtoiletgat, maar eerder as om jou konsentrasie tussen balans en waarvoor jy die gat gegrawe het te koördineer kan jy dié stoel gedoente bo-oor die gat korrel en rustig op hom sit. ‘n Eenvoudige luuksheid wat die dames terdeë waardeer het.

Soos wat dit maar in die lewe gaan dink ons ander mense is vreemd omdat hulle nie ons eie vreemdheid deel nie. Dit was toe heel normaal vir my om moeite te doen om my selfoon saam te neem. Nie omdat ek gedink het ek kan iemand spesiaal uit die kloof bel nie (geeeeen sein!!!), nee, omdat ek nie juis ‘n digitale kamera het nie en die eenvoud van my selfoon se kamera geniet. Dit is ook oulik dat my selfoon ‘n tweetalige woordeboek op hom het en ‘n GPS. Ek was lanklaas so tevrede met ‘n stukkie tegnologie soos wat ek met my foon is. Vir die rekord en nie omdat ek ‘n sent van hulle gaan kry nie: dis ‘n Nokia E72 wat in sy “offline mode” die volle vyf dae van die tog gehou het en my ‘n dag of wat na die tyd toegelaat het om oproepe te maak – alles sonder om batterye te ruil of weer te laai!

Daar was nie enige gebrek aan uniekheid by die res van die geselskap nie, ek wou maar net ‘n paar van die karakters aan julle voorstel, veral Hoender.

—

Daar bestaan ‘n stilte wat min mense ken. ‘n Stilte wat in jou wese insyfer, jou kan deurtrek en in sy demper ritme ‘n dans tussen die slag van jou asem en die puls van jou hart laat wieg.

 

2010-08-07 – “Die Tweede Dag”

Ek vind spore van my begeerte

In die sagte kreet van ‘n horison

– ‘n Bakhand hunkering wat pleit –

 

in spieëlbeeld met die kroes kinders,

is dit my hart wat angstig vir sielekos vra…

 

2010-08-08 – “Die Eerste Nag”

Ons ekspedisie lei ons af in ‘n kloof

Om ons groei die mure rots

En terwyl ons deur die skerwe van ‘n vóór vergete tyd loop

Breek nuwe betekenisse in ons wonder oop

– Mooi; het nie net een kant nie

En gedra haar glad nié tipies nie …


2010-08-09 – “Die Eerste Oggend Onder”

Dit was koud deur die nag, maar van so aard dat

jy die bewuswording-wakker waardeer het die oomblik

wat jy besef al die sterre is nog daar. Wanneer die

enigste gordyn tussen jou en die hemel twee ooglede is,

en jy weet die klowe oor jou waak. Dan rus jy anders.

Waak jy nie uit vrees nie maar uit die gemoedsrus

van duisend helder ligte – wel nie om jou nie,

maar BO jou.


Na die Nag se windjie

Het die duine van ons vergeet

Spook slegs skimme van spore

By dié wat daar was en dit wee


Met die oggend jonk en vaak

Kry die rimpels hoendervleis

Waar ‘n luggie die water raak

Soos die dag uit die aarde ruis


2010-08-11 – “Voetnota”

Stapstok haak voor ete in klippe vas.

Duct tape korrigeer die skade …

(Dit was eintlik die tweede keer op die tog waar ek en die duct tape slaags raak. Die eerste keer was net voor die eerste skemer toe ons begroet is deur ‘n trop bobbejane wat op die oorkantse oewer amok gemaak het. Elaine se kettie het handig gekom om net-net die grens tussen mens en dier te bevestig. Tog was dit soms nie genoeg nie. Ek het ekstra skoenveters uit my sak gekry, duct tape en “baby wipes”. ‘n Paar toetsmodelle en ‘n stel veters later staan ek toe met Dawid se getroue wapen aan my sy. ‘n Slingervel.

Ek het jarre laas een van dié primitiewe uitvindsels bedryf en is redelik bly ons moes nie reuse of kos jag met die ding nie, hy het wel geen respek gehad vir die afstand na die oorkantste oewer nie en het gemaklik my klippe tussen die bossies doer anderkant laat spat.)

 

2010-08-12

Hoor jy die sterre?

Snaaks hoe die stilte om jou

Die dreuning binne stilmaak …


Dis anders as om stil te word in die stad

Dáár maak die stilte jou alleen.

Hier word jy en die stilte een.


Stilword

Vandag was soms harde pad

Onder ‘n genadelose son

Ek wonder of dit regtig te veel raak?


Saterdag, “Die Sewende Dag” 14 Augustus 2010

Iets in die Natuur voel of dit die

Genadeloos in ons wil toets

Asof die barre aarde my bloed soek

Om die grond weer Rooi te vlek

So soek die genadelose natuur sy

Genadelose kinders in my

Wil sien hoe my lippe bars

Hoe ek dors word …


My oë gaan oop … jakarandas? Beton en teer verneuk my hart en ek sukkel om die stille waters van die kloof te vind.

Die laaste stukkie huis tóé wonder ek of ek dalk nie te min geskryf het nie. Ou bekende strate smeer deur die ruite van die BMW maar my hart dwaal nog iewers anders. Iewers waar ek nie woorde het nie, en dit is genoeg.

125x125_Make_Money_Online_NO_LIST

Loer gerus!

Posted in Gedagtes ... and tagged , , , , , , | Lewer kommentaar
27 Okt 2010

2010-08-23 ‘n Gedagte Aanstap Rooies_01_paaiement

Dis al ná nege in die aand toe Franszo se wiele hier stop, hy kyk vaag rond, dan vir my: “Waar is die waentjie?”

“Waentjie?!”

Ons is vier mense wat tot in Upington ry. Gerrit en Carné gaan Kalahari toe en ons skuif dan aan Ai-Ais toe. Ons tel hulle so drie uur môreoggend op – die ding is net dat die voertuig se bak al vol is as net ons twee rugsakke daarin gelaai word …

Gerrit en Carné gaan Kalahari toe om foto’s te gaan neem, so 180km noord van Upington by ‘n plekkie met die naam Noenieput. Hulle moet warm goeters vir die nag vat en koel goeters vir die dag. Carné gaan alle toerusting wat sy nodig het moet saamvat …

Die slaap was min, maar dis in. Ons stap op by die trappe na getroudes se woning en word vriendelik begroet met ‘n voorkamertjie vol goeters. Ek weet nie of ons maar deur die slaap was en of ‘n kinderlike geloof ons getakel het nie, maar ons het rustig die voorkamer begin leegdra, wetend dat daar niks plek in die kattebak is nie.

Gelukkig is dit nie soooo ver Upington toe nie en die getroudes is immers een, so met als gelaai en hulle wat soms liefderik styf teen/op mekaar sit, is ons Upington toe. Het ek genoem dat Gerrit ‘n nekstut dra? Dit het wel gehelp toe hy regop moes sit en slaap.

Knus langs mekaar (en hulle bagasie) het hulle die rit Upington toe oorleef.

—

‘n Voorsmakie van vlaktes lei ons na die grens en deur die hekke spoel ons in ‘n ou bekende Namibië in. Meteens roer beelde weer deur my gedagtes van vorige kere wat ek nag of dag die landskap deur vensters bewonder het en al was daar met tye glas tussen ons kon dit nie die aanraking keer nie, ken my hart nie die verskil in sy verlange nie.

Karasburg in ligblou pienk …

Karasburg het ons hartlik begroet, toe ons met die uur se terugskuif in tydsverskil tussen RSA en NAM nog ‘n SPAR oop kon kry vir die volgende twee dae se proviand. Met dié dat ek en Franszo by die vulstasie uit die wit Duitse motor klim, verwelkom Karasburg se straathoekbeamptes* ons toe in hulle volle glorie. Op ‘n afstand het ek gedink hulle is bietjie vroeg uit om sommer so helder oordag hulle dienste te verkwansel totdat ek met ‘n skok besef dat dié beamptes … nie tannies is nie …

Flitse van Priscilla Queen of the Desert kom saam met die rasperstem-komplimente in my gedagtes op en ons besef die broers het dalk net die verkeerde afleiding gemaak. Sonder om te skroom het ons nie juis ons tyd in die winkeltjie gevat nie en redelik doelgerig ons uit die voete van die “stad en sy geraas” gemaak.

Jy was heel moontlik nog nie in Namibië tot jy nie minstens ‘n honderd kilometer teen 100km/h op een van hulle grondpaaie gery het nie. (Jy sal ook kennelik knik met ‘n skelm glimlaggie wetend dat mens soms sukkel om by 100km/h te hou …) Naas die soutpaaie noord van Swakopmund bly dit een van die belewenisse in NAM wat my elke keer verras – hulle grondpaaie is anders as ons s’n. ‘n Eufemisme om die minste te sê.

Al was dit reeds donker …

Toe ons by Ai-Ais insluip, het die warm gloed van die son se onder die nag verloën met landskappe binne in my gemoed vertoon.

Sulke dae – al is hulle soms in wakker-ure bietjie lank en ver as mens die pad net as ‘n afstand ag – sulke dae roer rykdomme in my hart en waardering vir die eenvoud van elke oomblik in sy pag.

—

Eintlik gaan hierdie storie oor die Visrivier … Die doel van die paaiemente is nie om jou te verwar nie, maar bloot om stukkies in te skadu voor die kleur by kom of om die raam van die legkaart te bou voor die prentjie blom.

… word vervolg …

*Straathoekbeampte: Ek is redelik onder die indruk dat dié woord my eie letters is. Dit is ‘n eufemisme vir mense wat nie letterlik op straat werk nie, maar wel van die toeganklikheid van strate gebruik om hulle kliënte te ontmoet. Hierdie konsulterende amptenare is deel van een van die oudste bedrywe in die geskiedenis van die mens. Die rede hoekom ek soms verkies om my eie woord te gebruik is omdat kinders in die gesprek nie noodwendig gaan weet waarvan ek praat nie, maar ook omdat ek geen bewyse het van die werk wat dié mense doen nie. Jy kan ook nie net links en regs mense van ‘n sekere misbedryf beskuldig nie, so dan voel dit of ek hulle darem die voordeel in die twyfel gee deurdat mense soms twyfel oor wat ek dan nou regtig bedoel met dié woord straathoekbeampte.

NS: Jy het opgelet dat ek niks van seks in die bg. beskrywing genoem het nie. Jy het eintlik jou eie afleiding gemaak oor wat ek met die woord bedoel.

Posted in Gedagtes ... and tagged , , , , , , , , , , | Lewer kommentaar
09 Jul 2010
1 Comment

2010-07-09 ‘n Gedagte … Sokker en lukraak met Elias

Jy ken vir ‘Elias’, jy het hom seker al ontmoet en diep gesels sommer so uit die bloute. Ek het vanoggend weer vir Elias raak geloop. Vandag was hy ’n petroljoggie.

“Yebo Baba! Unjani? Ai Ngikhona! Fill it up!” (Bafana en Mexico het Vrydag die baljolyt afgeskop…)

Ek hou van Sondae, alles is anders, in sommige plekke rus selfs die strate, voel jy hoe die stilte sug en jou wese ook asem uitblaas.

“Heita! Did you see the game? 1-1 Eisshh!”

Elias gloei sommer toe ek dit sê, en terwyl hy die 95 by my motorfiets se tenk ingooi kyk hy my in die oë, korrel weer en begin hy heel passievol praat: “You know, this thing unites us all, white-black, everybody, we can stand together”. Hy vat aan sy eie swart vel toe hy ‘white’ sê en wys na my toe hy ‘black’ sê. Elias is kleurblind.

Ek is nie juis sportbesorg nie, tog was ek die afgelope tyd betrokke met werk by die balgedoente tot so ’n mate dat iets begin afvryf. Ek het oorweeg om selfs ‘n hemp te koop, tog het daardie oorweging nie lank gehou nie. (Ek lyk glad nie goed in soveel geel nie!)

Elias gesels nog, iewers het hy oor Nkulunkulu (God) begin praat, dat ons vir die land moet bid, dat hy elke dag met God gesels …

Eintlik is die tenk lankal vol, maar ons gesels nou lekker. (Nee, dit loop nie al uit oor die kante van die tenk nie. Elias is nie dom nie – hy weet hoe om brandstof in te gooi.) Hy vertel hoe ’n vrou se geliefde haar gelos het, sy kom petrol ingooi het en hom vertel het wat aangaan. “My friend, to drive around like that is not good, her mind is all around thinking what to do now and in her heart she was not well, but you see, she should pray. And I told her, ‘You know, God will give you someone who will love you, just pray’, I was afraid she would make an accident driving like that …”

Elias is dalk kleurblind, maar nie onoplettend nie.

Hy maan haar toe om huis toe te gaan en te gaan bid, val homself in die rede en sê sy moet eintlik net daar en dan begin om te bid. Sy het toe glo haar motor so skuins uit die pad getrek, ’n rukkie daar in die parkeerarea van die vulstasie gesit, gebid, en toe gery.

Onthou, Elias gooi dalk brandstof in maar jy moet hom nie vlak skep nie.

“We need to pray for this country, I don’t want all this fighting. See now with this game we don’t fight – it unites us and maybe we can live together … I like that …”

Eintlik het ek nie nodig gehad om brandstof in te gooi nie. Ek was eintlik ‘veronderstel’ om by die kerk te wees, ek het uitgeloop. Op my fiets geklim, gery. Dit was ’n lang week, ek sal seker vanaand weer ’n draai gaan maak.

Ek het nog nooit beplan om ‘Elias’ ‘raak te loop’ nie. Gewoonlik is hy/sy nie iemand wat ek verwag nie. Tot ek halfpad deur die gesprek met ‘n ryloper/kelner/iemand wat sommer net daar staan of ‘n toevallige ontmoeting (wat sal die persoonsnaam vir so ‘n iemand wees?) besef dat hulle nie ‘uit hulself’ praat nie. Dié besef is belangrik, meeste mense weet nie altyd wat die konteks is waarin hulle met jou praat nie, nog minder iemand wat jy pas ontmoet. Ongeïnhibeerd sê hulle wat hulle beleef, en as dit ‘Elias’ is, is dit goeters wat jy móét hoor.

Elias het my bedien. Ek kon sien hoe die wonder in my verwonderd na Hom kyk en luister. Hoor hoe dat Hy omgee, wil hê dat ek teen die stand van sake kan vertrou dat Hy gaan deurbreek.

Mense sê dis sommer toevallig. Goed, ek stem saam. Dit was donker … toe-val-Lig. Daar is net Een wat die begeertes van my hart kan bepaal, wat die som van my gedagtes ken en Wie genoeg omgee om selfs ’n lukraak gesprek vir Sy wil te gebruik.

Nee, ek dink nie elke riet in die wind is ’n bode van die hoogste gesag nie, of selfs dat van dié neonwagte wat die bloutrein ry almal eerste klas is nie. Ek het al van vreemde gesigte gehoor wat in die skadu’s reik en van fortuine bo menigte verwagting. Tog, vind ek oomblikke waar iemand uit ’n groter Hart praat en mis ek dit vir niks in hierdie wêreld nie.

Dalk was dit toevallig dat die naamplaatjie van dié vriendelike broer “Elias” heet. Ek weet dit was nogal interessant toe ek twee dae later met ’n ene ‘Theo’ praat. Hy het sommer op my afgeloop en die gesprek begin. Theo swot regte en dis al. Geen noemenswaardige openbaringe nie, hy het selfs geweet dat sy naam Grieks is en dat sy ouers hom só gedoop het met ‘n Tswana van en al.

’n Geleentheid kan ook beskryf word as ’n gunstige toestand om iets te doen. Daar is ’n gesegde wat lees dat die “geleentheid maak die dief”. Ek stem nie saam daarmee nie. Almal kry geleenthede, nie almal gebruik dit nie (hetsy dit is om suksesvol te wees of te steel…). Elias stel vir my geleenthede voor waar Iemand vir jou iets kan sê en die aard van die gesprek jou dadelik sal laat wonder of hierdie persoon nie dalk Hulp gehad het nie. Ons het sulke mooi geveinsde boksies waaruit wysheid mag kom, tog het die maats die tweede ‘Elias’ gemis wat die tweede Adam aangekondig het…

Mag jy die riete van die trompette kan onderskei en die bode van elke ander hier-jy. Mag jy elke geleentheid wat Hy in jou lewe het onvermydelik raak leef.


Elias – In sommige vertalings gaan jy nie van Elia lees nie maar van Elias …

Neonwagte – ‘n Eufemisme vir boemelaars

Theo – Grieks vir ‘God’

In sekere opsigte was Johannes die doper die ‘Elias’ wat moes kom om die Messias aan te kondig. (Mat.17:10-12)

Posted in Gedagtes ... and tagged , , , , ,

Post Navigation

%d bloggers like this: