2008-04-23 ‘n Gedagte Rugby
Die skare juig! Tannies skree van die paviljoene af “Vat hom Buksie!”. Omies gooi nartjies terwyl hulle dogters vir die vleuels loer. Dis ʼn warm dag laat in die seisoen en die gemoedere loop hoog. Maar wie gaan wen? Die skeidsregter blaas geen fluitjie, die lynregters dra ook net die vlae rond … Tog bly die spel verslawend, jil die skare voort en rol die aksie eers na die een en dan die ander pale.
Steeds geen fluitjie.
Titanies druis die spel, ʼn losgemaal en daar neuk die een die ander … wat?! Geen fluitjie? Die bal is weer aan die beweeg maar nou is die ander span op die agtervoet – ons het hulle tot ʼn verdedigende spelpatroon geforseer. “Haak hom!”
ʼn Man bly lê, siestog, dit moes seer gewees het … geen fluitjie … geen rooi kaart …
WAAT??? Die skare protesteer vergeefs. Oom Jan raak sommer die hoenders in … “WAT!? Hulle speel net voort?” Ongemaklik bedaar die skare, die een ou vat sommer sy goed en loop.
Ek dink as ons die lewe met ʼn rugbyspel moes vergelyk, sou dit dalk só gewees het. Op ʼn manier ken almal die basiese reëls, is daar een of ander aanvoeling vir reg en verkeerd. Daar is net een ding wat ons buite rekening laat: die reëls is onderworpe aan ons vrye wil, d.w.s.: geen fluitjie.
Goed en mooi, maar wat van as die bloed begin te spat? Dan kan ek mos vorentoe aangee, hoogvat, gevegte hê en voordeel trek uit die pandemonium? Ja, jy kan. Maar wat vir jou tel, geld ook vir die ander, so jy kan ook geslaan en gevaarlik geduik word. Foeter jy iemand in die losgemaal, kry die perd se kamerade jou terug of stap hy op jou af en klap jou dat jy dááár trek – geen fluitjie.
Die skare kreun mismoedig terwyl tokse ʼn rug oop trap. KEN die skeidsregter dan nie die reëls nie? Reg voor hom lê die knaap nog steeds. Die spel gaan voort – geen fluitjie. So asof die Skeidsregter omkyk: Gaan julle dit toelaat? *
Ek is nie juis ʼn swemmer nie behalwe as dit by plaasdamme en riviere kom dan sal ek speel omdat dit lekker is, maar om my te kry lengtes in ʼn swembad doen – dis ʼn ander ding. My broer het vroeër dié jaar (vir die eerste keer!) die Midmar Myl geswem. Ek was nogal beïndruk en is nog steeds trots op hom.
Swem is ʼn alleending.
Jy gesels nie sommer met jou spanmaat so tussen die hale deur nie, jy moet fokus, reg asemhaal en elke beweging ritmies in orde hou. Wel, so verstaan ek die storie. Dis dalk meer hoe die lewe is, soos die Midmar Myl – ook net sonder ʼn fluitjie. Ek reken daar is seker in elk geval nie ʼn fluitjie in dié swemstryd nie.
So, wat is die storie van die fluitjie? Maklik, dit wil vir my voorkom mense wag dat een of ander skeidsregter sy fluitjie gaan blaas en die stoute maatjies van die veld af stuur – nogal met ʼn rooi kaart! Helaas gebeur dit nie en nou raak ons befoeter met die Skeidsregter? Kan Hy dan nie sien die knaap in Zim is bo van sy trollie af nie?!
“ROOI KAART!”
“… en dankie vir ʼn warm bedjie en kossies elke dag … um … amen.”
Dis hoekom dit dalk meer soos swem is: met die Myl vind jy eers uit hoe jy geswem het sodra jy uit die water klim aan die ander kant. Hoe jy eindig weerspieël hoe jy geswem het. Hoe jy en jou Afrigter jou voorberei het is waar die Myl gewen word.
Geen rooi kaarte of fluitjies gaan jou spelpatroon “onder beheer” bring nie, jy gaan net swem. Ná die tyd sal jy en die tegniek van jou swemkuns beoordeel word (as nie versuip het nie – ed.)
Soms is daar ʼn paar rugbywedstryde sommer in die dam, kere waar ons saamstaan en as ʼn span die stryd betree. Kere waar ons as skare opstaan en vir geregtigheid skree, nie soos sommige Saterdae waar 15 teen 16 speel nie maar waar – omdat ons die reëls ken – ons die hande van die Skeidsregter word, maar soos swem kom die oordeel eers aan die einde.
Stories op ʼn stokkie.
Ek dink dat dit dié week eers vir my begin sin maak: Dit wil voorkom dat sommige van die Geloof mismoedig raak as rampokkers die spel vir hulle self wil neem. Verslae wag ons vir die fluitjie … maar dit bly stil.
Verlange oë staar na die Skeidsregter en skaars hoorbaar prewel ons verbete lippe … Soos Job, in sy sak en as, vervloek ons die land en selfs ook ons geboorte.
“MAAR ÉK SPEEL DAN VOLGENS DIE REËLS…!?!?!”
… tevergeefs? …
In dié rugbyspel blyk dit of die ander span sou wen, maar dis swemreëls dié …
Die laaste horing blaas en nou eers tel die getalle stadig op die telbord saam. Ek wag nie angstig nie want die ure in die water saam met my Afrigter het my genoeg voorberei. Snaaks hoe die reëls waarvoor ek gewag het die skeidsregter moes fluit, wat ek gedink het vir my punte op die bord sou bring nou leeg lyk. Dit was eerder in die water toe ek reg moes asemhaal wat hulle my gehelp het om effektief te swem, my vorm te hou. Van las tot strategie. Tog probeer sommige die reël in sy ywer ʼn skeidsregter maak wat vir hom as advokaat sal staan.
Ek kan nie genade en my voorspoed met Sy wette verdien nie. Maar met my spanmaats swem ons soos ʼn golf teen die vyand uit. Nie meer staan ons die paviljoene vol en wonder oor die telling nie, ons praat met die Skeidsregter en roep die makkers na die water toe. Dis nie ʼn geveg teen vlees en bloed nie.
Ek dink aan daardie oomblik toe ʼn potskerf weer so oor die rowe krap … “venynig dié jeuk!” Maar meteens dop dit af … dop?
Dis stil voor iemand praat:
Toe het Job die HERE geantwoord en gesê:
“Ek weet dat U alles kan doen en geen plan vir U onuitvoerbaar is nie. Wie verberg die raadsbesluit daar sonder kennis? So het ek dan gespreek sonder om te verstaan, dinge te wonderbaar vir my, wat ek nie begryp nie. Hoor tog, en ék sal spreek; ek sal U ondervra en onderrig U my! Volgens hoorsê het ek van U gehoor; maar nou het my oog U gesien. Daarom herroep ek en het berou in stof en as.” **
* Jes. 59:14 & Ese. 22:29-30 & Mat. 16:19
** Job. 42:1-6 AOV
die Moukissie 