die Moukissie

Die lig is oranje.

Uit van die reaksies wat ek gekry het oor die ongeluk wat ek Maandag 20 September 2010 ervaar het op die hoek van Duncan en Duxbury Weg het ek die volgende te sê:

Weet hoe laat dit gebeur het? 12uur die middag. Maak seker jy het ‘n notaboek naby en terwyl jy uit die motor klim skryf neer wat jy sien: Nommerplate, straatname, kleur van voertuig, “Hello ek is …” “Wat is jou naam? Is jy ok?” Kyk na jou skade, en kyk na hulle skade. Neem foto’s van beide voertuie, al is dit net vir jou facebook profiel. Telefoonnommer? Maak seker jy skryf so gou moontlik jou weergawe van die gebeure neer. Maak ook sommer ‘n nota sou die ander persoon saamstem of nie.

Ek is wel nie ‘n kenner van ongelukke of die gereg nie.

Sy is vreeslik jammer. Het nie my remligte gesien nie. Het gereken ek gaan oor die oranje lig ry, seker eerder “deur die kruising terwyl die lig oranje is”, nietemin het sy toe dienooreenkomstig met haar afleiding nie regtig spoed verminder totdat sy in kontak met my stilstaande voertuig gekom het nie. Met die impak het sy spoed verloor en goeie laerskool wetenskap bewys deur dat my bakkie twee meter of so vooruit gebeur het voor ek toe vir die tweede maal tot stilstand gekom het.

Sy is regtig jammer …

Ek kyk in die spieëltjie, sy bly sit. Ek bly sit. Ek moet seker uitklim. Ek gaan laat wees vir my vergadering. Sy sit nog steeds. Die kruising word ‘n miernes van voertuie wat voortvleg. Ek klim uit. Agter ons sug die gesigte want hulle gaan nou ook laat wees. Sy klim uit, ogies groot: “Ek is jammer”. Haar motor gaan nie dieselfde wees nie. My bakkie se sleephaak het bietjie karakter by … dis al.

‘n Aasvoël het opgedaag in die proses waar ons die skade bewonder. Die verkeerslig het al minstens een siklus rooi-groen-oranje en rooi deurgewerk en ‘n paar verligte motors het by ons verbygeskuur. Eintlik is ons in die pad. Sy bel mense, ek bel mense. Dit lyk soos die gepaste ding om te doen. Ek het wel my notaboek al bekrap en hou die Brooklyn polisiestasie skuins op in Duxbury dop, dit gaan nog ‘n rukkie wees voor ons soontoe kan gaan.

Dié aasvoël is gaaf, help om die Polo uit die pad te kry en ons verskuif die bewondering na die parkeerarea van Hillcrest swembad. Die man daar wou nog vir parkeergeld vra – tog het hy bevind dit is nie ‘n geleë tyd om sulke aansprake te maak nie en dat ons nie juis in ‘n swembui is nie. Sy het wel eers seker gemaak die aasvoël mág haar voertuig wegsleep en hy het haar voertuig verwyder na die versekering die ‘groen lig’ gegee het.

Dis ‘n uur na die ongeluk toe ons by die polisiestasie instap. Daar is reeds ‘n ry. Hier sit ons, en meld ons onbeplande ontmoeting soos die ander mense hier aan. Sonder bohaai vul ons ‘n vormpie in en kry ons ‘n verwysingsnommertjie. Twintig minute later is ons ook statistiek.

Dit was ‘n ongeluk.

Ons is dankbaar dat nie een van ons het seergekry nie. Sy is dankbaar sy het versekering. Ek is dankbaar ek het nie skade nie.

—

My bakkie se alarm gaan af na my pa my Donderdagoggend roep. Hy wou net die deur toe maak. Toe maak? Iemand het in my bakkie ingebreek. Ek het eers na 12 gisteraand tuis gekom. Ek sien die wit kolletjie waar die verf van die Polo van Maandag nog op die sleepstang sit. Die seil is oop en die skuifruitjie agter die sitplek lyk nie normaal nie – hy moes plek maak vir ‘n arm om die deur oop te maak.

Alles is nog daar.

Ek sukkel om regtig vies te wees. Selfs toe die R10 wat in die asbakkie woon nog daar is kon ek nie lekker verstaan wat dan nou juis die motief was nie.

Ek is dankbaar.

Iewers deur die oggend na ‘n oproep en draai deur die dorp stop ek weer by die huis en alles op die bakkie is weer soos dit moet wees. Geen koste.

My tyd is gesteel en dis seker die meeste van my skade.

Ek is wel herinner aan ‘n openbaring wat al ‘n wyle by my prut. Iets in my wil die reg opneem om daadwerklik en spesifiek die REG te hê om vir iemand te kan bid sou hulle van my steel of my wederregtelik en doelgerig skade veroorsaak. (natuurlik sluit dit nie die jong dametjie van Maandag in nie want dit was ‘n ongeluk) Ek weet nie of dit juis kansel-teologie is nie, ek weet nie eens of daar noodwendig skrif daarvoor is nie. Dit is wel net iets wat binne in my wil opstaan en sê: “Hey, as jy van my kan steelverplig jy my om spesifiek vir jou te bid en gee jy aan my die eksklusiewe voorreg om vir jou redding te vertrou. So! Mag jy die Allerhoogste se liefde ervaar, mag jy Sy seën leer ken en mag jy in Hom vind die effektiewe uitlewing van jou tyd!”

Terwyl ons dan nou besig is om alles en almal uit te sorteer: Sal dit dan ook lekker wees as die mense (ek dink hulle is wit en ek het my redes hoekom ek so dink) wat ons grassnyers ‘n ruk terug geleen het, sonder om te vra – ons het geslaap toe hulle kom kuier het – as hulle dit sal terugbring en sommer die rante ook sny terwyl hulle hier is.

Eintlik is dit ‘n lekker plek dié, en leef boosdoeners oral waar daar mense is. Dus, wanneer daar van jou wederregtelik geleen word kan jy altyd kies of jy jou vrede agterna gaan stuur en of jy jou vrede gaan behou.

Mag jy nie moed verloor nie. Mag jy beleef hoe jou vrede joune bly en hoe selfs in hierdie wêreld jy nie uitgelewer is aan al die elemente daarbuite nie.*

* Mat 28:20 En kyk, Ek is met julle al die dae tot aan die voleinding van die wêreld. Amen

Single Post Navigation